Nawala ako sa konsentrasyon
nang marinig ko sa radyo ang awiting Your
Love. Walang anu-ano'y nakalimutan ko ang aking dapat isulat. May biglang
pumasok sa isipan ko si Steven, isang dating kaibigan na nakasakay ko sa tren
kahapon.
"Hinanap ko siya ngunit ibang
tao ang aking nakita. Binalikan ko siya. Binalikan ko siya ngunit wala na siya.
Wala na akong dinatnan pa." Habang nagsasalita siya ay napuna ko ang
malungkot na pagkislap ng kanyang mga mata -- puno iyon ng pait at
panghihinayang. Napansin ko rin na malaki ang ipinagbago niya. Wala na ang
dating sigla niya. Wala na ang mga ngiting noon ay naipapamalas pa rin niya sa
gitna ng kalungkutan.
Matagal na buhat noong
iwanan niya si Jane. Ang sabi pa niya ay masyado pa silang bata para seryosohin
ang mga bagay-bagay katulad ng pag-ibig. Hindi raw niya nais na magkaroon ng
sagabal sa buhay niya pagdating niya sa kolehiyo. Sagabal -- ang salitang ito
ay punyal na humiwa sa puso ni Jane at ang dugo na nagmumula sa sugat na iyon
ay lumabas sa kanyang katawan sa pamamagitan ng walang hanggang luha sa kanyang
mga mata. Dumaan ang mga araw, lumipas ang mga linggo, ang mga dumarating na
buwan ay tumakbo ng mabilis patungo sa taon habang ang daigdig ng kaibigan kong
si Jane ay nanatiling nakahinto. Sa mga panahon ng pagdurusa ay hindi ako tumigil
na makinig, magpatahan at magpangiti sa kanya kahit na alam kong hindi niya
kayang maging ganap na masaya. Ang unang sugat daw na likha ng pag-ibig ay
matagal kung mawala. Marahil ay totoo iyon sapagkat ilang taon na ang lumipas
ngunit si Jane ay nakatunghay pa rin sa pintuan ng kanilang bahay na sa araw ay
nakabukas at sa gabi naman ay nakasara -- umaasang darating ang araw na bigla
na lamang lilitaw si Steven sa kanyang harapan o sasapit ang isang gabi sa
buhay niya kung kailan bigla nalang itong kakatok at sasabihing may pag-ibig pa
ito sa kanya. Naghintay siya ng naghintay hanggang sa isang araw ay sinubukan
niyang tumayo sa silyang sa wakas ay makapagpapahinga na.
Lumabas siya sa tahanang noon
ay hindi niya magawang iwanan ng walang
ideya na babalik siya sa tahanang iyon dala ang lahat ng sigla ng mundo na tinangay
palayo ng una niyang kasintahan. Muli niyang nakita ang silahis ng araw. Ang
mga luha ay unti-unti ng pumanaw. Naubos na ang bawat piraso ng mapait na
nakaraan. Maging ang walang hanggan pala ay mayroon din katapusan. Nakakatuwang
isipin na kung kailan nakalimutan na niyang kaya niya palang magmahal ay may
dumating para ipaalala sa kanya kung paano iyon.
Maayos na ang lahat sa buhay ni
Jane. Sa totoo lang ay hindi na niya kailangan ang panyo ko ngayon. Hindi naman
dahil sa may sarili na siyang panyo -- sadyang wala lang talaga siyang paggagamitan,
maliban nalang kung hindi makayanan ng kanyang mga kamay na pahirin ang luha ng
kaligayahan sa kanyang mga mata.
Napailing na lamang ako. Sa
aking isipan ay natatanaw ko ang alaalang binuo ng aking mga kaibigan ng
magkasama, walong taon pabalik -- mga gunitang winasak ng isang maikli ngunit
winasak ng isang maikli ngunit makapangyarihang salita, "paalam".
Sa ngayon ay pilit kong
iniisip kung bakit si Steven ang nagdurusa. Siya ang nang-iwan at ang paghihiwalay
nila ay kagustuhan niyang lahat. Hindi niya tinanong si Jane kung nais ba nito
ng separasyon at nagdesisyon siya ng mag-isa. Lahat ng ito ay hinangad niya --
ang kalayaan, ang distansya at ang buhay na malayo sa dati niyang prinsesa.
Ngunit, bakit sa huli ay siya pa ang nasasaktan at nangungulila? Masakit ba
talaga na makita ang taong minsang nagmahal sa iyo na may iniibig ng iba?
Mahirap ba talagang tanggapin na may iba ng mundo ang noon ay kalawakan ang
turing sa iyo? Hindi nga ba madaling harapin ang katotohanan na ang minsan mong
itinapon mo sa pag-aakalang sira na ito ay napulot ng iba at nakita na hindi
naman talaga ito ang may problema kung hindi ang mismong nagtapon dito?
Pag-ibig nga ba ang nararamdaman niya o purong panghihinayang lang? Wala lamang
ba siyang nahanap na iba kaya ngayon ay bumabalik siya o sadyang kinailangan munang
mawalan siya bago siya makuntento, bago niya mapagtanto na ang lahat pala ng
nais niya ay nasa kanya na bago pa man siya naghangad ng inaakala niyang kailangan
niya?
Natapos na pala ang awiting
tumutugtog kanina na noon ay alay ni Jane sa kanyang unang pag-ibig. Iba na ang
tumutugtog ngayon -- isang mas maganda at mas may kabuluhang kanta.
Muli kong tiningnan ang papel
na dapat sana ay mapupuno na ng sulat ngayon kung hindi ipinalimot ng sandali
sa akin ang lahat. Napabuntong-hininga na lamang ako at ibinulong sa sarili ko
ang aking napagtanto. Kung gaano ka nahirapan noon na kalimutan ang pagmamahal mo
sa kanya ay ganoon din kahirap alalahanin ang pag-ibig na iyon. Mali, mas masahol
pa pala. Sa nakikita ko, imposible ng maalala pa siya ng puso nitong siya
lamang ang kilala kahapon.
Hindi ko na inisip pa kung
ano ang dapat na isusulat ko. May mas maganda na akong dapat ilarawan gamit ang
salitta. Gagawa ako ngayon ng isang katha tungkol kay Steven.
May tatlong uri lamang ng
bagay sa daigdig na ito -- ang mga bagay sa para sa iyo, ang mga bagay na hindi
para sa iyo at ang mga bagay na para. sana sa iyo. Ang pagtangis ko ay alay ko
sa iyo, Steven. Ako na lamang ang gagamit ng panyong ito sapagkat kailanman ay
hindi na muling papatak ang luha ni Jane para sa iyo.
[November 2013]
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento