Cynthia

"Babalik ako, Cita. Babalik ako at kukunin kita. Ilalayo kita sa maruming hangin, sa mga tirahang tagpi-tagpi ang dingding, sa mundong malayo sa gusto natin." Ito ang aking pangako sa una kong pag ibig. Ito rin marahil ang laman ng isipan niya ngayon kung ako pa rin ang kanyang iniibig.

Nasaan na kaya si Cita? Masaya na kaya siya ngayon? Sumasagi pa kaya ako sa isipan niya? Kailan ko kaya siya muling mayayakap? May puwang pa nga ba ang pag ibig sa amin dalawa? Sana ay narito siya. Kung mapipihit ko lamang pabalik ang oras, tiyak na hawak ko na muli ang kanyang kamay -- siguradong sabay naming nilalakbay ngayon ang daan ng buhay.

Nakatatak pa rin sa isip ko ang kanyang mukha, napakaamo ngunit may bahid ng katapangan. Natatandaan ko pa rin ang kislap ng kanyang mga mata at ang kilos niyang pino ngunit puno ng sigla. Si Cita ang mukha ng pag ibig para akin. Ngunit, pinalaya ko siya -- hinayaan ko siyang makalipad.

Hinabol ko naman siya, sinubukang tawagin mula sa 'di kalayuan, subalit hindi niya ako narinig. Nakalayo na si Cita nang mapagtanto ko na siya ang tunay kong iniibig.

Ngayong hapon, habang nakaupo sa nakatumbang puno na aming paraiso noon, ay binalikan ko ang yugtong tuluyan ng naglayag sa karagatan ng buhay. Kasabay ng pagtugtog ng isang pamilyar na awitin mula sa radyo ng isang munting tahanan sa 'di kalayuan.

Magkahawak ang ating kamay at walang kamalay-malay na tinuruan mo ang puso ko na umibig ng tunay...

Sana, bata na lamang kami ulit -- masaya at kuntento sa abot-kamay na langit.



*Umpisa ng kwento ko. Haha. Pang apat na sana 'to kung natapos ko 'yong iba hahaha. Nagkatamaran e.*

[September 2012]

Full story: http://www.wattpad.com/story/2159723-cynthia