Muli kong pinakinggan ang mga lumang kanta, mga kanta mula sa nakaraan. Hindi ko inasahang maririnig ko rin ang awit mula sa kahapon nating nagdaan.
Sa apat na sulok ng silid-aralan kita nakilala. Walang kahit anong espesyal sa iyo, hindi rin ikaw iyong tipong mapapansin kaagad. Bigla mo akong kinausap. Tiningnan kita sa mata.
Sa sandaling iyon, naisip ko na tama sila, marahil ay sa hayskul mo nga makikilala ang taong magpapatunay na nagpaalam ka na sa pagkabata — ang taong magpapaibig sa iyo bago mo pa malaman ang kahulugan ng pagmamahal.
Naging masaya tayo, kahit walang idinedeklarang ugnayan bukod sa pagiging magkaibigan. Nang tumagal, lalo akong humanga sa iyo.
Akala ko, tahimik ka. Pero, habang kasama ka, wala akong ibang ginawa kung hindi ang tumawa — at maging masaya.
Akala ko, hindi ka umiiyak. Pero, kumpara sa akin, mas kilala mo pala ang luha. Nang makita kong pumatak ang unang luha mula sa iyo, napagtanto ko na matapang ka — matapang kumpara sa mga taong itinatago ang pag-iyak upang hindi matawag na duwag.
Mabilis na lumipas ang mga taon, dumating ang araw ng ating pagtatapos. Hinintay kong sabihin mo sa akin ang mga katagang matagal kong inasam na marinig.
Nang yayain mo ako sa gilid ng entablado, inabangan ko ang pagdating ng mga salitang iyon. Lalo pa akong nabuhayan ng loob nang yakapin mo ako.
Ngunit, agad ka rin bumitaw. Masaya ang iyong mukha, parang hindi ka man lang nalulungkot na malapit na tayong maghiwalay.
Nang araw din iyon, ikinuwento mo na may kasintahan ka na. Sabi mo, sa sandaling panahon lang ay umibig ka na kaagad sa kanya.
Kasama mo ako ng apat na taon. Bakit hindi sa akin?
Hindi pa uso ang "friendzoned," na-friendzone mo na ako.
Tuluyan na tayong nagkalayo. Pati sa aking gunita, ganap ka na rin nawala — hanggang sa muli kitang naalala, pagkalipas ng kalahating dekada.
Ang tanging naiwan na lamang sa akin mula sa iyo ay ang kantang ipinasa mo sa luma kong "cellphone" — isang awit na hindi ko alam kung kinakanta mo pa ngayon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento