Bahaghari ng Alaala

Iba na naman ang kulay ng mga harang sa tulay. Bakit ba sa tuwing magpapalit nalang ng alkalde ay nag-iiba rin ang kulay ng mga ito? Hindi niya alam. Saglit siyang natigilan -- lumingon sa kanyang dinaanan.

"Bagong pintura na naman 'to," sabi niya sa kanyang iniibig, pinipilit niyang baguhin ang pinag-uusapan nila.

Hindi ito umimik.

"Ang ganda ng kulay, hindi ba? Sana palagi nalang itong ganito."

"Hindi maaari," sagot nito.

"Hindi mo ba gusto ang kulay?"

"Maluluma rin iyan."

Hindi siya nakasagot.

"Lilipas din 'yan," nagpatuloy ito. "Kukupas. Kapag kumupas na iyan, mawawala rin ang pagkagusto mo."

"Parang ako?" naglakas-loob na siya.

"Hindi ikaw ang kumupas."

"Pero bakit ayaw mo na?" tanong niya.

"Pag-ibig ang kumupas."

"Pag-ibig mo lang."

"Palayain mo na ako."

"Kapag nagbago ang isang bagay, hindi lahat ay gugustuhin pa rin ito pero hindi rin lahat ay aayawan na ito. Kahit nagbago ka na, hindi pa rin kita aayawan."

"Intindihin mo ang nangyayari." Tumalikod na ito sa kanya, alam nito na hindi rin siya makikinig.

Tumalikod na ito, alam nito na hindi rin siya makikinig. Hindi na siya umimik, napaluhod lamang siya. Ang buong paligid ay tila nagtatawa. Ang papalubog na araw naman ay waring walang pakialam -- unti-unting nawawala at inaagaw ang natitirang liwanag sa buhay niya.

Tinanaw niya ang kanyang iniibig, papawala na ito sa paningin niya. Pumatak, sa sandali rin na iyon ang pinakamapait na luha mula sa kanyang mga mata. Yumuko siya. Iba't-ibang itsura ng kasuotan sa paa ang nakita niya. Nagpatuloy sa paglalakbay ang mga tao. Hindi ba maaaring tumigil muna ang mundo? Hindi ba siya kayang damayan muna nito?

Lumipas ang panahon. Kumupas na ang pintura, gaya ng sabi nito, ngunit ang paghihintay niya ay hindi pa rin nagwawakas. Hanggang ngayon umaasa pa rin siya.

Sa tulay na iyon ay nakita niya muli ito. Sa kabilang bangketa, habang tinitingnan niya ang kumupas na pintura ng tulay, ay naroon ito kasama ang bago nitong iniibig. Ang parteng iyon pa lamang ang natapos pinturahan, ngunit bukas ay pipinturahan na rin ito kasabay ng pagkawala ng kupas na pinturang hindi niya kailanman hinangad na mapalitan.

Hindi huminto ang mga tao sa paglalakbay, hindi lamang ang mga may suot sa paa ngunit pati ang mga nakayapak. Hindi tumigil ang mundo kahit minsan para sa kanya o para sa kahit na sino. Kahit saglit ay hindi siya nito dinamayan at pagod na rin siyang damayan ang sarili.

Kailanman ay hindi niya hinangad na mapalitan ang pinturang iyong pero ngayon ay napilitan na siyang hangarin ito. Ang tanging hiling niya ngayon ay sumikat na ang araw upang mapinturahan na rin ito.

Iba na naman ang kulay ng harang sa tulay. Bakit ba sa tuwing magpapalit nalang ng alkalde ay nag-iiba rin ang kulay ng mga ito? Hindi niya pa rin alam. Binawi niya ang paningin sa kanyang dinaanan at tiningnan ang kanyang dinadaanan. Ilang ulit ng napalitan ang pintura. Natapos na rin ang paghihintay niya sa muling magtingkad ng kumupas na alaala. Naisip niya, kailangang hayaan nating pintahan tayo ng bagong simula sa tuwing pakukupasin tayo ng panahon at ng mga dumaraan sa buhay natin -- pintahan ng iba, hindi katulad ng dating kulay.

[March 2013]

Siya'y Nakihati

Habang nakatanaw sa labas ng bintana ay nakita ko na naman siya--mag-isa, malungkot at tila walang nais gawin sa buhay. Malalim na naman ang iniisip niya. Marahil, maging ang mga tala ay nais siyang tanungin kung ano ba talaga ang problema. Ano nga ba talaga?

Walang anu-ano ay biglang may lumapit sa kanya. Isang binata na tila kilalang-kilala siya. Sa kanyang mga mata ay pansin ko ang pagpapahalaga. Hindi man sabihin ay isinisigaw ng mga ito ang lahat ng damdaming ikinukubli niya.

"Gamitin mo ito," sabi niya habang iniaabot sa dalaga ang piraso ng puting papel na hindi pa nababahiran ng anumang uri ng tinta o mantsa. "Isulat mo rito ang lahat kapag hindi mo na kayang sarilihin pa."

Umalis ito. Tiningnan lamang niya ang papel -- isang sulyap na mabilis pa sa kisapmata. Itinupi niya ito at inilagay sa kanyang bulsa.

Sa kabilang bulsa ay kinuha niya ang pitaka. Sa pinakatagong sulok nito ay mayroong isang nakatuping papel. Tinitigan niya ito -- matagal, matagal na matagal.

Kinuha niya ang papel na kabibigay lang sa kanya, pinagtabi niya ang mga iyon na para bang pinagkukumpara. May lungkot pa rin sa kanyang mga mata.

Lumabas ako ng silid at iniwan ang bintanang naghihiwalay sa aming dalawa. Pinuntahan ko siya, kinausap.

Nalaman ko na ang papel na kinuha niya kanina sa kanyang pitaka ay mula sa lalaking dahilan ng kanyang kalungkutan. Tinanong ko siya kung bakit hindi niya sundin ang sabi sa kanya ng kausap kanina. Umiling lamang siya, hindi raw iyon ang papel na nais niya.

Inilapag niya ang malinis na papel sa bakanteng parte ng inuupuan niya. Nagpaalam na siya. Pumasok na rin ako.

Lumipas ang mga gabi. Dumating ang umaga. Nakita ko siyang palapit sa lugar kung saan siya madalas noon. Matagal din siyang hindi nagawi rito. Agad akong lumabas.

Paglapit ko sa kanya, nakita kong binubuklat niya ang papel na iniwan niya roon. Hindi na ito kulay puti, marumi na ito. Sira-sira na rin. Kung sa bagay, matagal itong napabayaan. Iiling-iling siya. Habang binubklat ay lalo lamang itong napupunit at nasisira. Huli na para gamitin niya, hindi na niya ito masusulatan pa.

Kinuha niya ang papel na matagal nanahan sa kanyang pitaka at iniabot sa akin. Ipinalit niya ang papel na minsan niyang pinabayaan sa dating kinalalagyan ng ibinigay niya sa akin. Batid kong hangad niyang itabi ang kahuli-hulihang piraso ng alaala sa kanya ng noon ay napakalinis na papel.

"Matagal ng may sulat iyan," ayon sa kanya. "Akala ko kasi mabubura ko. Pero, mabura ko man ay hindi rin iyan ang kailangan ko."

Umalis na siya. Binuklat ko ang papel. May nakasulat nga, isang pangalan ngunit hindi sa kanya. Ang papel na iyon ay matagal na palang nakapangalan sa iba -- nagbubulag-bulagan lamang siya.

Minsan, pinipilit natin itago ang bagay na gusto natin kahit na alam pa natin na hindi naman talaga ito sa atin. Hindi natin namamalayan na napapabayaan na pala natin ang mga bagay na ibinibigay sa atin at ang mga talagang pag-aari natin.

[March 2013]

You Filled the Paper

I wrote a poem last night,

Trying to put the tears in rhyme,

But it didn't sound right,

Realizing he's no longer mine.

Yesterday, he walked away,

I ran after but found no way,

So many words I want to say,

But night replaced the day.

I resented what I once loved,

I am nil without him around,

Writing when I'm far from his side,

Is a sad rollercoaster ride.

My dreams have gone so fleet,

A streak of lighting that went swift,

And my soul is sure of it,

For, I lost myself when he left.

Today, the night finally ceased,

Words are sated being unsaid,

Here's the way but I stayed,

Love has already perished.

I loved what I once resented,

The photograph's still faded,

The flowers remained withered,

But I'm writing without hatred.

My dreams found their way back,

It's time now, said the clock,

And my soul is sure of it,

Myself's here -- the one he took when he left.

I wrote a poem afresh,

And saw the rhyme in your face,

Now, I fathom as I gaze,

My pen lived again 'cause of your rays.

[March 2013]