Lost and Found

Hinanap kita — sa parke, sa eskuwelahan, sa bahay ninyo, sa dati nating tagpuan — ngunit wala ka. Hinanap kita sa "lost and found" — siyempre, wala ka.

Nasaan ka ba? Nasaan ka na?

Iniwan mo ako sa gitna ng mga katanungang "nasaan ka ba" at "nasaan ka na."

Nasaan ka ba? Hindi ko na alam kung saan ka nagpupunta. Nasaan ka ba? Tinawag kita ngunit wala kang binigay ni isang kataga. Nasaan ka ba? Nakita na lang kita bigla, may kasamang iba, masaya.

Nasaan ka na? Kahit wala ka na ay nanatiling nag-aabang. Nasaan ka na? Napakatagal mo na yatang nawawala. Nasaan ka na? Ako ay naiinip na. Nasaan ka na? Hahayaan na ba kitang lumaya?

Naisip ko, hindi lahat ng nawala ay naibabalik sa dati nitong kinalalagyan. Wala ka sa parke, sa eskuwelahan, sa bahay ninyo, sa dati nating tagpuan.

Hindi lahat ng nawala ay maisasauli sa iyo. Wala ka sa "lost and found" — oo, hinanap kita pati riyan, ganiyan ako kahibang.

Tumigil ako saglit sa gitna ng paghahanap. Umupo. Nagpahinga. Nag-isip. Nangarap.

At habang nakatulala, sa hanging hindi ko magawang makita, dumating ang isang himala — siya.

Pumunta kami sa parke, sa eskuwelahan, sa bahay nila, sa tagpuan namin na kabubuo pa lamang.

Masaya. Masaya pa sa masaya. Masayang-masaya.

Nakalimutan kita sa huling "nasaan ka ba" at "nasaan ka na."

Nasaan ka ba? Nakilala ko tuloy siya. Nasaan ka na? Hindi na mahalaga.

Lumipas ang panahon, bumalik ka — umaasang nasa gitna pa rin ako ng mga katanungang iniwan mong walang tugon.

Ngunit wala na ang saysay ng mga sagot sa taong tumigil na sa pagtatanong.

Hinanap mo ako sa parke, sa eskuwelahan, sa bahay namin, sa dati nating tagpuan. Wala ako roon, at kung naroon man ay hindi mo rin makikita. Naroon man ako ay wala na ang ako na nagmahal sa iyo.

Hinanap mo ako sa "lost and found." Wala rin ako roon.

Una, dahil hindi lahat ng nawala sa iyo ay makikita mo sa "lost and found." Kapag napulot ito ng taong may pagpapahalaga, hindi mo na ito matatagpuan pa.

Pangalawa, hindi bagay ang puso ko para mapunta sa "lost and found" — isang katotohanang hindi mo napagtanto sa nakaraan.

Footbridge

May mas malayo pa sa pinakamalayong distansya. 

Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang tumawid sa footbridge. Bukod sa nalulula ako habang naglalakad sa ibabaw nito, ay hindi ko talaga gusto ang mga baitang ng hagdan na kailangan kong hakbangin para lang makatawid sa kabila. Nakakapagod talaga!

Nakakapagod, parang ikaw. Nakakapagod, parang tayo.

Bakit ba ang layo-layo mo?

Isang jeep, dalawang bus, isang traysikel — ang mga ito ang kailangan nating sakyan.

Bakit ba ang layo-layo mo?

Long distance relationship– ito ang mayroon tayong dalawa. Akala ko noon, magiging madali lang ang lahat. May cellphonc na, may computer at internet pa. Pero hindi pala. Dumating ang panahon na wala akong ibang magawa kung hindi ang umasa na darating ang panahon at literal kang ilalapit ka sa akin ng tadhana.

Kaya ito, binabalikan ko na lang palagi ang simula. Dahil sa simula, noong hindi pa tayo humaharap sa mga kapintasan ng relasyon natin, parang totoo lahat ng nababasa ko sa mga akda – parang hindi talaga natatapos ang walang hanggan, parang mayroon talagang ligayang pang magpakailanman.

Sa simula ay masaya ang relasyon nating dalawa – ginagawang gasolina ang mga mensahe at salita, pinapatakbo ng paminsan-minsang pagkikita. Magkalayo man ay lumalaban, nananalig sa katotohanang nasa ilalim tayo ng parehong kalawakan.

Ngunit, nagsimula akong mapagod. Wala akong kamay na mahawakan. Walang yakap na natatanggap kapag naguguluhan. Walang nag-aabot ng panyo sa tuwing ako ay luhaan. Walang nakikihiyaw kapag ako ay nagtatagumpay.

Hindi kita maramdaman.

Dumating ang araw ng pagtatapos ko. Nahuli ka ng limang minuto – natrapik ka, ‘ka mo.

Hindi mo man lang nakita ang medalyang tinanggap ko.

Napuno na ako.

Hindi kita kinausap hanggang matapos ang palatuntunan. Binantaan kita na huwag sumunod sa aming tahanan.

Tinapos ko ang ating ugnayan. 

Ngunit, ayaw mo akong tigilan. Mayamaya ka kung mag-text. Halos oras-oras kung tumawag. Pati sa Facebook, patuloy kang nagmamakaawang muli akong makausap.

“Tama na naman, malapit na akong bumigay,” minsan kong sambit. Lahat ng mensahe mo, hindi ko na binasa. Pero, hindi ka pa rin tumigil. 

Ngunit isang araw, sumuko ka na sa wakas. Tumigil kang magparamdam.

“Tapos na,” naisip ko.

Lumipas ang isang Linggo. Muli kang nagpadala ng mensahe. Sa pagkakataong ito, babasahin ko na. Siguro, na-miss ko rin.

Pero, sana hindi ko na lang pala binasa.

Agad akong umalis ng bahay. Isang jeep, dalawang bus, isang traysikel – wala akong pakialam. Hintayin mo ako. Hintayin mo ako.

Tinahak ko ang madamong daan. Bagamat tirik na tirik ang araw ay bumubuhos sa akin ang ulan. 

Nahuli ako ng limang minuto, nailibing ka na.

Namatay ka raw sa isang aksidente, araw ng Martes. Nabangga ang sinasakyan mong jeep, lahat ng sakay nito ay sugatan – pero ikaw lang ang bumigay. Bakit ka bumitaw? Naalala ko ang nabalitaan ko noong nakaraan, ikaw pala ang hindi pa nakikilalang biktima nang sandaling iyon. 

Bakit ka bumitaw? Akala ko mahal mo ako… akala… akala.

Pag-uwi sa bahay, tiningnan ko ang cellphone ko. Ang huling mensahe mo: “Pupunta ako sa inyo ngayon.”

Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang tumawid sa footbridge. Bukod sa nalulula ako habang naglalakad sa ibabaw nito, ay hindi ko talaga gusto ang mga baitang ng hagdan nito na kailangan kong hakbangin para lang makatawid sa kabila.

Ngunit kahit ilang footbridge ay handa kong tawirin. Sabihin mo sa akin, may footbridge ba papunta riyan sa langit?


May mas malayo pa sa pinakamalayong distansya, naisip ko.

Bluetooth

Muli kong pinakinggan ang mga lumang kanta, mga kanta mula sa nakaraan. Hindi ko inasahang maririnig ko rin ang awit mula sa kahapon nating nagdaan. 

Sa apat na sulok ng silid-aralan kita nakilala. Walang kahit anong espesyal sa iyo, hindi rin ikaw iyong tipong mapapansin kaagad. Bigla mo akong kinausap. Tiningnan kita sa mata. 

Sa sandaling iyon, naisip ko na tama sila, marahil ay sa hayskul mo nga makikilala ang taong magpapatunay na nagpaalam ka na sa pagkabata — ang taong magpapaibig sa iyo bago mo pa malaman ang kahulugan ng pagmamahal. 

Naging masaya tayo, kahit walang idinedeklarang ugnayan bukod sa pagiging magkaibigan. Nang tumagal, lalo akong humanga sa iyo.

Akala ko, tahimik ka. Pero, habang kasama ka, wala akong ibang ginawa kung hindi ang tumawa — at maging masaya.

Akala ko, hindi ka umiiyak. Pero, kumpara sa akin, mas kilala mo pala ang luha. Nang makita kong pumatak ang unang luha mula sa iyo, napagtanto ko na matapang ka — matapang kumpara sa mga taong itinatago ang pag-iyak upang hindi matawag na duwag. 

Mabilis na lumipas ang mga taon, dumating ang araw ng ating pagtatapos. Hinintay kong sabihin mo sa akin ang mga katagang matagal kong inasam na marinig.

Nang yayain mo ako sa gilid ng entablado, inabangan ko ang pagdating ng mga salitang iyon. Lalo pa akong nabuhayan ng loob nang yakapin mo ako. 

Ngunit, agad ka rin bumitaw. Masaya ang iyong mukha, parang hindi ka man lang nalulungkot na malapit na tayong maghiwalay. 

Nang araw din iyon, ikinuwento mo na may kasintahan ka na. Sabi mo, sa sandaling panahon lang ay umibig ka na kaagad sa kanya. 

Kasama mo ako ng apat na taon. Bakit hindi sa akin? 

Hindi pa uso ang "friendzoned," na-friendzone mo na ako.

Tuluyan na tayong nagkalayo. Pati sa aking gunita, ganap ka na rin nawala — hanggang sa muli kitang naalala, pagkalipas ng kalahating dekada.

Ang tanging naiwan na lamang sa akin mula sa iyo ay ang kantang ipinasa mo sa luma kong "cellphone" — isang awit na hindi ko alam kung kinakanta mo pa ngayon.