Walang Pamagat

Pag-ibig, pag-ibig. Ang tanong, mahal ka ba?

Masarap daw ma-in love. Lahat ng bagay sa paligid mo nagiging biyaya. Lahat ng makita mo, kahit hindi naman kaaya-aya ay makikitaan mo ng ganda. Hindi mo kilala ang kalungkutan at palagi kang lumulutang sa saya. Hindi mo mapapansin ang iyong mga paa at mapagtatanto mo nalang na nakakalipad ka pala. Kahit gutom ka na, hindi ka pa rin manghihina basta katabi mo siya. Kahit tamad kang maglakad ay kinakaya mo lang -- wala ng shortcut shortcut! Basta kayong dalawa lang, magkapaltos-paltos man ang mga paa mo e uuwi ka pa rin ng natutuwa. Kapag naman ginabi kayo, sinong may sabing matutulog ka na? Siyempre, babalikan mo muna ang mga bagong hulmang alaala -- masasabi mo pa nga minsan na 'Miss ko na siya' kahit magkasama lang kayo kanina at ka-text mo naman siya. Para bang ang tagal na mula noong huling magtama ang inyong mga mata kahit na pauuwi palang siya galing sa huli ninyong pagkikita -- natatrapik pa sa maluwag ngunit biglang sumikip na kalsada.

Sabi nila, ganito raw kapag nagmamahal. Big deal sa'yo ang oras, espasyo at distansya. Issue sa'yo kug bakit mahangin, umuulan o kung bakit kayo nasisiktan ng araw na hindi marunong makisama para sa ikagaganda ng moment ninyong dalawa. Nahahawa ka sa mood niya -- pati problema niya ay hindi ka pinapatulog hanggang mag-umaga.

Pero, sa kabila ng pagiging sensitibo mo sa mundo ay magiging sensitibo ka rin masyado para makita ang pinakamaliit na butil ng ligaya.

Ganito raw ang pag-ibig. Ganito nga. Ganito nga ngunit marami pa itong ibang mukha -- mga uri na hindi mo maisa-isa. Iba ang pag-ibig para sa'yo. Iba ang pag-ibig para sa kanya. Iba ang pag-ibig para sa kanila. Iba ang pag-ibig para sa labis na umiibig. Iba ang pag-ibig sa mga hindi marunong umibig. Iba rin ito sa mga nais makahanap ng mangingibig at iba rin sa mga ayaw maniwala sa pag-ibig.

Iba ang pag-ibig sa mga ayaw sa numero pero nakakakuha ng 100% sa mga pagsusulit sa Matematika dahil favorite subject ito ng kanlang sinisinta. Iba ang pag-ibig sa mga dating naiinip kapag History na ang klase pero naging aktibo na sa talakayan habang umaasa na ngitian ng katabi at sabihan ng "Ang galing mo naman." Iba ang pag-ibig sa mga ayaw ng Agham na sa kasalukuyan ay naikukwento na ang buhay nila Einstein, Curie at Dalton, nairerecite na ang buong Periodic Table of Elements kasama ang mga simbolo nito, at nagagawa na rin i-apply ang kung anu-anong theory at law sa mga sitwasyon at desisyon niya sa buhay -- dahil lamang sa nahihirapan sa asignaturang ito ang kanilang gusto. Iba ang pag-ibig sa mga tamad magbasa ng mga reading selections sa exam nila sa English pero nagsisimula ng mangolekta ng mga nobela para lang may maibahagi sa tinatangi niyang walang ibang interes kung hindi ang mga libro. At, higit sa lahat, iba rin ito sa mga taong nakokornihan sa mga makata pero ngayon ay ilang tula at katha na ang nagagawa para sa mga taong nagmamay-ari ng puso nila.

Oo, nagagawang baguhin ni Kupido ang bawat tao. Ngunit, hindi lahat ng napapana niya ay naiiba dahil sa kasiyahang hatid nito.

Iba ang pagmamahal para sa mga taong naghintay sa wala. Iba ang pagmamahal para sa mga niloko at iniwang mag-isa. Iba ang pagmamahal para sa mga napalampas ang tunay na pagmamahal. Iba ang pagmamahal para sa mga bumalik at wala ng dinatnan. Iba ang pagmamahal sa mga pinangakuan at naging tagapanood nalang habang tinutupad na ito ng mga nangako sa iba. Iba ang pagmamahal sa mga hindi nakatanggap nito pabalik. Iba ang pagmamahal sa mga takot ng umibig muli. At, iba rin ito para sa mga nais na muling magmahal ngunit walang gustong tumanggap ng pag-big na kaya nilang ialay.

Ang pag-ibig ay hindi kagaya ng mga nababasa natin sa mga libro. Hindi ito kawangis ng mga napapanood natin sa telebisyon at napapakinggan sa radyo. Malayo ito sa mga anghel, diwata, prinsipe at prinsesa. Maging ang isinusulat ko ngayon ay posibleng hindi magkaroon ng kaugnayan sa kasaysayan mo. Walang ganap na kahulugan ang pag-ibig -- ikaw at ang buhay mo ang magpapakahulugan dito.

Ikaw? Kaya mo na ba ilahad ang ibig sabihin nito o hinihintay mo pa rin ang taong magpapakahulugan nito sa'yo? Hinihintay? Hinihintay ba talaga dapat? Hindi ko rin alam. Ang alam ko lang, kung maghihintay ka ay tingnan mo muna kung nararapat ba ito at dapat ay bukas ka rin sa posibilidad ng pagsuko. Kailangang magkaroon ka ng sapat na talino at lakas para matuto habang naghihintay at dalawang malilinaw na mata para makita ang mga katotohanang nilalagpasan ng iyong mga tingin.

Iba't iba man at hindi mawari ang totoong kahulugan, anyo at dahilan ng eksistensya ng pag-ibig ay hindi nangangahulugang pasakit lang ang ibibigay nito sa tao. Pero, kung talagang napapagod ka ng masaktan sa mga sandaling ito, bitiwan mo na ang dahilan kung bakit ka nahihirapan. Ang pag-ibig ay parang laro, pero ibang klaseng laro. Hindi talunan ang lahat ng sumusuko rito -- ang iba ay sila pang totoong panalo.

Hindi lahat ng laban sa larangang ito ay nararapat na kabilangan mo. Para malaman ang kahulugan nito, para makaranas ng totoong pagmamahal, suriin mo muna ang sasalihan mo dahil hindi lahat ng paligsahan ay magbibigay ng klase ng medalyang hinahangad mong mapasa'yo.

[October 2012]

When Forever Has to End

 Sometimes, the perfect answer to a deep question lies in silence. And, somehow, those who stepped out of his life must embrace his perfect silence. It may not be an answer for them but for him, it was.

The ceiling appears to be a wonderful scenery now -- away from the dark, lonely and drastic shadow of yesterday. Relishing the beauty of solitude, he realized that the downpour was finally over. Suddenly, down the lane of his memory, he met them again.

It was a fine afternoon, sometime in the month of March. Wearing a winsome, glittering smile, he walked towards his friends and started to enjoy his life with them. Heaven is utterly kind for sending these angels to his ordinary world -- making his sojourn on Earth a glimpse of paradise. They turned the forest of this precarious life into a garden of serenity -- with their noises as hymn of bliss and their ways as the definition of priceless. They opened his eyes to see the beauty of everything. If he could bring back the berserk hands of time, then he would surely do it and experience everything over and over again. But, he has no power to do such -- nobody has and even God, whose miracles know no boundaries, would not allow him to. The only thing he can manage is the glowing faith in his soul that fate will always be generous to them, that no matter what happens tomorrow will be for the better. Though, it is hard to perceive that future especially now that they are slowly leaving the most colorful chapter of their lives as students. High school life is waving goodbye.

Time passed. God turned the page. His college days began. Excited and edgy, he entered the a classroom which is imbued with mysterious new faces -- making him more innocent about heaven's plan.

Days went by. He made new friends -- irrigated a blooming friendship without forgetting to water the old ones. Yes, no one among his college friends is special enough to take away the place that was intended for them -- the largest room in his heart. The promises they made before was enough for him to believe that everything will incessantly remain.

And, the vow stayed alive. College life, yes, has made them busy but they always have time for each other. They continued living the way they used to be. The laughters remained loud. Their bright eyes kept on shining. The friendship did not die -- it even grew.

Nothing seemed to be over until, one morning, he woke up and saw the night -- an evening of windswept feeling. The friendship that was once burning like the sun transformed into a dying star -- walking its last mile.

The old song abruptly stopped playing. The glitters in the sky ceded in the coldness of the breeze and died. The memories surrendered. The past left. Nil stayed the same except for his spirit that is valiant enough to fight for their good old days.

On the other hand, not every soldier succeeds in the battle of existence.

He closed his eyes, tight enough to bring him back into the second of reality. He opened it and not a tear was present. He smiled. The truth unfurled.

"There were nights when falling asleep takes a lot of pain and sadness." He told himself. "But that was then and this is now. Time travelling is completely impossible. I chose to live in the present in order to embrace the future. They only fit in the past, those days do not belong in my life now. They perished -- faded like an old photograph. They faced their demise last night."

He can hear them whispering their sweet-scented words of reconciliation. He can vide them doing everything to win him back. He can tell by now that they already realized his worth. Too bad, he already forgot their importance. Those who love him right now altered their erstwhile place.

For them who broke his fate, his silence is unfair. But, they must know, the silence in him when he was quietly fighting then was the same silence that killed the man they know in days of yore.

Entablado

Handa ka ba magbago para sa pag-ibig?

Habang nakadungaw sa labas ng bintana ng jeep na sinasakyan ko ay natawag ang pansin ko ng isang bata, na sa tingin ko ay nasa anim o pitong taon gulang pa lamang, na tumatakbo. Hindi ako makapaniwala na nakakatakbo siya sa taas ng takong ng suot niyang sapatos.

Tiningnan ko lang siya. Pabalik-balik siya, paroon at parito ang takbo, habang ang jeep na sinasakyan ko ay hindi pa rin umuusad dahil sa pulang ilaw.

Ilang saglit pa ay nag-iba ang dating sa akin ng pagtakbo niya. Parang na-imagine ko siyang unti-unting lumalaki habang tumatakbo -- iyong katulad sa mga palabas sa telebisyon at sinehan na habang naglalakad, kumakain o ano pa man ay bigla nalang tatanda.

Habang tumatakbo siya ay nabangga siya ng isang binata. Para bang tumigil ang oras at bumagsak ang mga rosas. Sa isang iglap, napagtanto na lamang niya na umiibig na siya.

Nakilala nila pareho, sa kauna-unahang pagkakataon ang pag-ibig. Nakilala nila ito habang nakatanaw sa mga mata ng bawat isa.

Hindi nagtagal ay magkasabay na nilang binabaybay ang daan. Hindi tumatakbo, naglalakad. Naglalakad ng marahang-marahan. Ayaw kasi nito na tumatakbo siya. Kailangan daw ay maging pino ang kilos niya dahil hindi na siya isang bata. Ginawa niya iyon. Ayos lang daw sa kanya dahil masaya naman siya sa piling nito.

Ngunit, isang araw ay bigla siyang nadapa. Umagos ang dugo sa tuhod niyang sugatan. Pero, wala roon ang totoong kirot. Ang sakit ay natagpuan niya sa bakanteng lugar sa tabi niya. Nilipasan siya ng panahon habang naghihintay na iabot nito kanyang kamay subalit napagtanto na lamang niya na wala na pala ito. Iniwan na pala siya ng inaakala niyang magtatayo sa kanya at aakay sa kanya habang hindi pa gumagaling ang mga sugat niya.

Nagdaan ang mga taon. Gumaling na ang lahat ng sugat pati na ang sugat na hindi nakikita. Tumatakbo na muli siya, masaya kahit na nag-iisa. Ito ang totoong siya, ito ang kaganapan ng katauhan niya.

Isang araw, namalayan na lamang niya na may kasabay na siya sa pagtakbo. Ilang araw, ilang buwan, silang nagkasabay sa daan hanggang sa mamalayan nalang nila na tumatakbo na pala sila hawak ang kamay ng isa't isa.

Ngayon ay alam na niya na para maging tunay na masaya sa pag-ibig ay maging totoo ka lamang. Kagaya ng una niyang pag-ibig, liligaya ka sa piling ng taong dahilan kung bakit ka nagpapanggap pero darating ang panahon na mapapagod ka at madadapa. At sa panahong iyon, asahan mo na wala ang taong dahilan kung bakit pilit mong kinakalimutan ang pagkatao mo.

Kailangan mong lumabas sa anino ng taong hindi ka kayang tanggapin ng buong-buo. Dahil, sa kabila ng pader na ihinarang mo sa sarili mo para makita ang mundo ay naroon ang isang taong kaya kang sabayan, pahalagahan at mahalin ng walang batas na ipapasunod sa'yo. Isang mangingibig na kukuha ng kalayaan mo pero gagawin kang mas malaya.

Hindi mo dapat ipilit na magtugma ang hindi. Kapag binago mo ang iyong sarili sa paraang mawawala ang pagkakakilanlan mo ay para mo na rin itinapon ang kalahati ng oras na ilalagi mo sa daigdig na ito. Kung hindi talaga, tanggapin mo nalang. Hindi naman mauubos ang numero. Nagkakaroon lamang ito ng hangganan kapag napagod magbilang ang tao. Hindi titigil ang bilang sa una o sa ikalawa o sa ikatlo -- 'wag ka lamang hihinto.

Tumigil ako sa pag-iimagine. May happy ending naman talaga, may totoong fairytale. Wala lang iyong sa'yo dahil mali ang pinili mong mahalin.

[January 2013]

Kay Ate

Hindi ko kita kilala at, marahil, hindi kita makikilala kailanman. Pero, totoo ka -- tunay pati ang taglay mong kahibangan.

Elementarya pa lamang nang makilala mo ang lalaking iniikutan ng mundo mo hanggang ngayon. Nakakatawang isipin na sa murang edad ay nagsimula ka ng umasa. Umasa. Umasa. At, umasa. 'Soulmates' kayo, 'destined', 'fated',  'meant to be' -- bagay na pinaniniwalaan mo pa rin hanggang ngayong tatlumpu't limang taong gulang ka na. Kung totoo nga na nakalaan kayo sa isa't isa, bakit parang ang bagal naman ng tadhana? Bakit iba ang ipinapakita ng katotoohanang mas malinaw na tunay kaysa sa mga 'signs' na pinanghahawakan mo kaya kumakapit ka pa rin sa kanya?

Sa kasalukuyan, tatlumpu't limang taong gulang ka na. Tagumpay, maganda na ang buhay -- maayos na ang lahat. Pero kung pag ibig ang pag-uusapan, naku, change topic nalang! 'Di ba?

Kung bakit sa dinami-rami naman ng lalaki sa mundo ay si Kuya pa ang napili mo? Oo, mahal mo siya pero mahal ka rin ba niya? Hindi na uso ang martir ngayon. Ang buhay ay isang malaking digmaan -- daig pa nito ang mga World Wars. Lahat ng mga tao ay mga sundalo na nakikipaglaban para sa kaligayahan. Well, okay lang naman na maging martir kung para sa kabutihan. Okay lang din na magmahal ng walang hinihintay na kapalit kung masaya ka naman. Pero, kung para lamang sa isang sakim na katulad ni Kuya at kung miserable naman ang buhay mo e para saan pa? Gano'n ba talaga kahirap sa kanya na humanap ng iba? One of a kind ba talaga ang lalaking iniibig mo ng sobra pa sa sobra?

Kung sa bagay, iba nga talaga si Kuya. Biruin mo, na-in love ka ng ganiyan. Kung saan-saan ka na nakarating, kung anu-ano na ang nagyari ay nananatili ka pa rin sa piling niya.

Naging MU na kayong dalawa. Ang sarap pakinggan, MUTUAL UNDERSTANDING. Kaso, hindi naman ganiyan. MU kayo -- Magulo ang Ugnayan, Mahirap Unawain, Malabo ang Usapan. Naku naman!

Naging 'rebound' ka na rin, 'reserba', 'kabit', pati manliligaw. Pero, hanggang ngayon ay hindi ka pa naliligaw. Paano nga naman e hindi ka naman umaalis sa tabi niya?

Sabi ng DJ na kausap mo ngayon sa ere, tanga ka raw. Sa totoo lang, tanga ka naman talaga. Nakakairita rin na aware ka sa mga ginagawa niya pero nagtitiis ka pa rin sa kinalalagyan mo. Hindi nakakatuwa na ginagamit ka lang niya, pinaghihintay para kapag wala siyang nahanap na makakasama hanggang sa pagtanda ay hindi siya mag-iisa. Kampana talaga ang drama mo. You know, TANGALANG-TANGALANG-TANGALANG! Ngunit, kung hihimayin ang mga elemento ng sitwasyong ito, mas tanga pa rin si Kuya kaysa sa'yo. Oo, mas tanga siya. Kaya, Ate, bumagon ka na bago pa mahuli ang lahat.

Tumayo ka na -- tumayo at tumakbo palayo sa anino niya. Iyong walang lingunan ha? Baka naman kasi kapag sinulyapan mo pa siya ay bumalik ka pa. 'Wag kang matakot na baka dumating 'yong time na magsisi ka -- magtanong sa sarili mo na paano kung naghintay ka. Napakatagal mo ng naghintay. Kaya sige na, layuan mo na siya. Giving up is a way of fighting sometimes. The battle does not end the moment you cede -- simula lamang iyon ng ikalawang yugto ng laban, isang laban na hindi mo na dapat sukuan pa.

May iba pang laban na mas karapat-dapat sa abilidad na taglay mo. Ate, 'wag kang mangamba na baka wala ka ng mahanap na iba. Kung one in a million si Kuya, ano ka pa? Ilan pa ba sa daigdig ang kayang maghintay ng halos buong buhay? Mula elemetary hanggang ngayong maiiwan ka na ng biyahe ay naghihintay ka pa rin.

Stop thinking about fighting na. Even fighters have the right to surrender too -- lalo na kung 'yong laban ay aksaya lamang sa oras mo.

You deserve to be happy. Sana ay kakilala nalang kita para kaya kong yakapin ka at bulungan na hindi para sa'yo ang espasyo na tinatayuan mo ngayon. Hindi pa huli ang lahat. Alam kong alam mo ang nararapat na gawin pero ayaw mo lang. Hindi mo naman talaga kailangang tumawag sa isang istasyon ng radyo para lamang makakuha ng payo. Alam ko na kaya mo itong harapin ng mag-isa. Pinahina ka lang talaga niya pero kaya mo pang bawiin ang lakas mo. Pero kung hindi mo pa talaga kayang magdesisyon, sundin mo nalang ang sinabi sa'yo ng DJ na tinawagan mo.

Bumitaw ka na, Ate. Bumitaw ka na.

[December 2012]

Pahina 19

"Umibig ka kasi ng 'di mo pa nalalaman ang ibig sabihin ng pag-ibig." - Elena, Para Kay B

Sa ikalawang pagkakataon ay binabasa na naman niya ang nobela ni Ricky Lee. 11:16 PM, sabi ng orasan na tila ba pinapatulog na siya. Maaga pa, sa isip-isip niya. Ilang gabi na rin siyang hindi makatulog kaagad. Sa pagkakaalam niya ay tapos na siya sa yugtong ito. Maaga na siyang natutulog at halos hindi na iniisip ang nararamdaman niya. Pero, ilang araw bago magpalit ang taon ay nagsimula na naman siyang mapuyat. Hindi niya alam ang dahilan, sa totoo lang. Sa mga gabing iyon ay wala naman siyang iniisip. Siguro ay sasaglit lamang ang alaala ng taong iyon at pagkatapos ay iiwanan na siya nito habang nakatingala sa kisame -- nagtataka, nagtatanong. Antok na antok na siya pero hindi niya magawa kahit na umidlip man lang. Magulo. Ayaw niya ng ganitong pakiramdam. Inuubos niya ang oras sa pagtulala lamang -- o paminsang pagsulyap sa bintana para tingnan ang mga tala o hanapin ang kinaroroonan ng buwan at makita kung ano ang hugis nito. Kung minsan, naiisip niya na baka may kung anong elemento lamang sa labas ng bintana kahit na batid niyang wala naman talaga. At kung mayroon man ay hindi naman ito matatanaw ng ordinaryo niyang mga mata.

Sanay na siyang matulog ng umaga, hindi ng maaga. Pero, sa mga oras na ito ay tila ba sobrang lalim na ng gabi -- para bang kailangan na talaga niyang matulog. Hindi niya maintindihan. Kung dati ay hindi siya makatulog sa kabila ng antok, ngayon ay alam niyang kayang-kaya na niyang makatulog kaagad subalit ayaw niya pa. Ayaw niya pa dahil masakit. Masakit dahil sa hindi niya mawaring dahilan. Masakit ba dahil palayo na ng palayo ang lahat o masakit ba dahil nararamdaman na niya ngayon ang lahat ng kirot na napagtagumpayan niyang hindi pansinin at damahin noon?

Subalit, mahalaga pa ba 'yon sa ngayon?

Kinuha niya ang aklat na pinamagatang 'Para Kay B'. Nagbasa siya hanggang sa matagpuan na lamang ang sarili niyang nagsasalita habang ang ulan ay walang tigil na bumubuhos sa labas -- mukhang nais siyang damayan.

Alam na niya ang ibig sabihin ng pag-ibig ngayon. Hindi ito ang unang beses na nagmahal siya. Hindi ito ang yugto kung saan puno siya ng pagtataka kung ganito ba o ganiyan ang pag-ibig. Alam na niya ang kalakaran. Nabatid niya sa kanyang sariling karanasan, nalaman niya na ito noon pa man mula sa pinagdaanan ng iba. Alam na niya, alam na alam. Pero, bakit masakit pa rin? Bakit nasasaktan pa rin siya?

Nakakatuwa na nakakatawang isipin ang mga taong lumalapit sa kanya para magkwento at manghingi ng payo. Nakakatuwa dahil sa ibinibigay nilang tiwala at nakakatawa dahil sa wari niya ay nagkakamali lamang ang mga ito sa paglapit sa kanya. Madalas niyang itanong sa sarili niya na bakit maraming nagtatanong sa kanya tungkol sa pag-ibig. Bakit siya pa na wala namang mangingibig? Bakit siya pa na hindi mapayuhan ang sarili? May karapatan nga ba siyang gumabay kung mismong siya ay wala pang naipanalong laban sa pag -ibig?

Kung sa bagay, isang beses ka lang naman talagang mananalo sa pag-ibig sa buong buhay mo. May mga pagkakataon na matatalo ka kaagad. May mga panahong matagal ka munang lalaban bago magapi. May mga panahong mananalo ka subalit malalaman mo sa kalaunan na hindi ka pala tunay na nagwagi. May mga panahong naipanalo mo SANA pero hindi mo nahalata agad kaya iba ang nakinabang.  May mga panahong naipanalo mo PALA pero hindi mo nabatid kailanman.  Minsan ka lang talaga mananalo, isang beses lang.

Magulo nga talaga siguro ang pag-ibig. Magulo minsan. Minsan naman pinagugulo mo lang, magulo pa rin -- pinagulo mo nga e. Magulo yata. Magulo nga. Magulo talaga -- parang ang paglalarawang ito ng pagiging magulo. Magulo ang isip niya.  Magulo kaya marahil gumugulo ang imahe ng pag-ibig sa kanya.

Wala siyang ideya, sa ngayon. Wala pa siyang balak o kahit pansamantalang plano. Mahirap mag-isip kung marami ka masyadong iniisip. Katulad ng inaantok na siya pero sobra siyang inaantok kaya labis siyang napipilitang matulog -- iyong tipong pagpikit ay gusto na niyang makatulog kaagad. Bilang resulta, tinatakasan na siya unti-unti ng antok hanggang sa huli na para matulog pa ng tama dahil sa kailangan na niyang gumising.

Sa kabila ng kaguluhang nararamdaman niya ay may liwanag pa rin siyang namamataan. Naaaninag niya ang tinatawag ng marami na 'dahilan'. Katulad ng sinasabi niya sa mga pinapayuhan niyang hirap na hirap kumawala sa lungkot at panghihinayang, alam ng langit ang mga nagaganap. At dahil hinahayaan lamang siya ng mga anghel sa sitwasyong ito, siguradong may napakahalagang bagay na dala ito sa kanya. Minsan, kailangan mong masira para malaman mo kung gaano ka kakumpleto noong buo ka pa --   para mabuo mo ang sarili mo at matutunang pahalaagahan ang kung anong taglay mo.

May mga pagkakataon naman na ngkakapira-piraso ka para matutunan mong bumuo ng mga nawasak. Dahil, minsan sa buhay mo ay darating ka sa puntong kakailanganin ka ng iba para mabuo ang nasira nilang pagkatao. Bukod sa sarili mo ay malalaman mong may iba ka pa palang resposibilidad. Ito marahil ang dahilan kung bakit nagagawa niyang ayusin ang iba sa kabila ng katotohanang hindi pa niya ganap na nakukumpuni ang parte sa kanya na may problema sa kasalukuyan. Ang mga pinagdaanan nga niya siguro noon ang dahilan.

Umiibig siya ngayon. Umiibig pa rin. Umiibig at nasasaktan. Umiibig pa rin at nasasaktan pa rin. Kahit alam na niya ang pag-ibig. Kahit hindi na siya baguhan sa larong ito. Dahil lahat ay nasasaktan. Lahat ay nagagapi. Ang kaibahan nga lang, mas masakit sa mga taong wala pang alam sa bagay na ito. Umiibig ka kasi ng 'di mo pa nalalaman ang ibig sabihin ng pag-ibig, napagtanto na niya ang ibig sabihin ng pangungusap na ito. Napagtanto niya bigla habang naguguluhan siya.

Naunawaan niya na pero nasasaktan pa rin siya.

Siguro nga, lahat ng nagmamahal ay nasasaktan. Paano mo nga ba malalaman kung ano ang pag-ibig kung hindi mo ito mapapatunayan? Wala sa gitna ng tuwa ang katibayan, nasa gitna ng pait.

Kailangan talagang masaktan. Sabi nga sa misa noong simbang gabi, hindi mo malalaman kung ano ang kaligayahan hanggang hindi mo pa nararanasan ang tunay na kalungkutan.

Isinara na niya ang aklat pagkatapos mabasa ang unang kabanata.  Masakit pa rin pero hahayaan niya nalang. May mga bagay na kapag hinahayaan ay nakakalipad.

[January 2013]

Something to Embrace

The clock ticks. Destiny gives the fated moment. She breathes. The angels sing. She cries. One of them talks.

"Dear, your life is not an accident. Your existence has a reason. And you'll find that soon enough. You'll decipher that anon."

She opens her eyes. The light passes, she sees the glow for the first time. She hears them laugh, a sign of being in a profound bliss. She stops crying. She feels warm; the flame of love supersedes the downpour outside the hospital. That moment, she learns to smile. That very second, she starts bearing a cheerful spirit in her heart -- the one her eyes reflects no matter what happens.

She grows. Treating happiness as her twin sister, she enjoys everything that life has to offer -- even the smallest parcel. She sees every incident as God send. She perceives every bit of all she has as heaven's boon. She relishes her world so much -- every shred of it, either good or bad.

She never fails to accept the wind's decisions. She treasures the good memories without asking nothing more and nothing less. Million of miracles, she believes, are being delivered down to this world from His paradise each day and a person is blessed enough to catch even a piece. She also adores the scenes where she is in hapless cases. For her, night comes to make the stars shine and rain falls to keep the clouds white.

In paradox with her belief that she was destined to laugh, she strongly believe that people are not bound to face the prophecies written at the surface of the stars. Humans were made to change the things that are meant to befall. And this is where her problems lie. This is where sadness introduces itself.

"Is there anything that can measure the amount of foolishness a numbskull has?" She keeps on asking this to herself. From time to time, it makes her lonely that the world seems uninterested with her. It enfeebles her to realize that the world does not want to give her the love he expects to receive from it. The outside place is too far from the zone she cherishes, it is too different from their home.

Nobody seems to care about her feelings. No one bothers to see her soul. For so many times, she gets hurt just because of people who fails to notice that she also have emotions and sentiments. There are nights when she decides to become taciturn when the morning comes. However, she is really incapable of being cheerless.

So, to make things clearer to, she build a wall that separates her from the world. She creates a space to keep her away from the ones outside the safety of their home. She spends time doing things that can make her whole again -- reflecting, learning.

Finally, she fathomed how lucky she is from just being herself. She weeps, whines and feels sorry for herself at some point but, at the end of the day,  she manages to smile. She is not safe from the pangs of pain but she still lives fain. She dies but she easily lives again. She is incomplete but things around her completes her. She gets lonely but God provides the tools each time she needs them to be happy.

Being in mirth is not a curse but a gift. She is blessed enough to have a deep stream of happiness.

[January 2013]